Ik zal niet weten hoe het is om als Palestijn in de Palestijnse Bezette Gebieden te leven, maar ik moet zeggen dat het me meer en meer lukt om het te begrijpen en er inzicht in te krijgen. De laatste tijd voel ik meer en meer de invloed van een bezetting op mijn leven. De onvrijheid en de machteloosheid die er mee gepaard gaan. De frustraties en het onbegrip die eruit volgen. De vraagtekens die overal gezet kunnen worden en de antwoorden die ik bijna nergens vind.
Mijn werk in de Palestinian Circus School is heel leuk en vrij ontspannend, maar de laatste tijd heb ik meer en meer tijd nodig voor mezelf en vooral om even echt te ontspannen. Even weg te zijn uit de omgeving en andere oorden op te zoeken, andere mensen te ontmoeten en andere verhalen te horen.
Het is vermoeiend om zoveel informatie te krijgen over iets dat niet leuk is voor een bepaalde bevolkingsgroep. Ik merk dat ik als mens maar ook als sociaal cultureel werkster in spé echt nood heb aan even weg te zijn uit de werkomgeving, waar je tracht mensen te helpen. Ook al is het werk dat je doet een droom die uitkomt en heeft het effect. Maar ik moet steeds mijn eigen krachten en grenzen in het oog houden en respecteren en dat is op zich al vermoeiend.
Daarom had ik vorige week ook het initiatief genomen om even weg te zijn. En ik vond er niets beter op om naar Tel Aviv te gaan en een echte toerist uit te hangen. Even voelen hoe dat zou zijn. Ik was nieuwsgierig naar de stad op zich, en naar de mensen die er leefden. Ik ben ook nog altijd geïnteresseerd naar de mensen die er leven.
Mijn doel was dus om even mijn verstand op nul te zetten, op het strand te liggen en in de zee te zwemmen. Wat ik echter niet wist was dat ik het zo moeilijk zou hebben om mijn verstand op nul te zetten. Het is me dan ook niet echt gelukt om even te ontspannen en niet te denken aan wat er allemaal gaande is in dit dubbel land.
Op een gegeven moment voelde ik me ook echt als een verrader tegenover de Palestijnen die dolgraag naar het strand zouden willen gaan, maar doodgewoon niet mogen en kunnen. Ik kwam onder Israëliërs terecht, maar ik voelde me er niet gemakkelijk bij. Ik voelde me slecht als ik aardbeien of een ijsje kocht. Ik voelde me een stomme toerist die niet wist met wat ze bezig was. Maar misschien is het verschil tussen mij en een echte toerist is dan het feit dat ik hier over nadenk. (?)
Ik kon gewoon niet inkomen in het feit dat de mensen in Tel Aviv, gewoon konden leven zoals ze wilden leven. Ik moet hier echter oppassen om dit te veralgemenen, want dat zal waarschijnlijk ook niet zo zijn. Armoede en ongelijkheid vind je overal, zelfs in een schijnbaar ‘perfecte staat’.
In ieder geval, ik kon het niet begrijpen dat mensen hier schijnbaar konden doen en laten wat ze wilden terwijl nog geen
Ik vind het erg dat het mogelijk is om zulk een andere wereld te creëren in een land dat gebaseerd en gevoed wordt door conflicten en onverdraagzaamheid. Ik vind het onrealistisch en ik ben benieuwd wanneer deze mooie luchtbel zal openklappen. Ik hoop toch dat ze dat zal doen, zodat er eindelijk eens verandering in de zaak kan worden gebracht.
Ik mag me hier niet schuldig om voelen, maar misschien is mijn geweten iets te groot. Ik ben me bewust van mijn bevoorrechte positie als buitenlander tegenover Palestijnen die hier dag en nacht van hun leven wonen. Mijn bevoorrechte positie tegenover Israëliërs zal ook wel groot zijn, maar ik heb ze nog niet lijfelijk ondervonden.
Toch kan ik me wel inbeelden dat ik blij mag zijn dat ik niet vanaf mijn 18 jaar in het leger moet en dat ik vrij ben van racistische gedachten en gevoelens ten opzichte van een bepaalde bevolking of geloof of cultuur, gewoon omdat iemand mij dat heeft opgedragen.
Ik vraag me af hoe het is om als Israëliër hier dag en nacht mee om te gaan. Denken ze vaak aan de Palestijnen achter de muur of in hun eigen dorp? Ik weet het niet en zou het graag weten. Maar ik voel me momenteel niet in staat om onder Israëliërs te leven en te luisteren naar hun verhalen.
Ik ben al te lang onder de Palestijnen en ik heb al veel te veel gehoord en gezien. Het wordt persoonlijker en persoonlijker en heel emotioneel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten