woensdag 29 april 2009

Andere wereld

Ik zal niet weten hoe het is om als Palestijn in de Palestijnse Bezette Gebieden te leven, maar ik moet zeggen dat het me meer en meer lukt om het te begrijpen en er inzicht in te krijgen. De laatste tijd voel ik meer en meer de invloed van een bezetting op mijn leven. De onvrijheid en de machteloosheid die er mee gepaard gaan. De frustraties en het onbegrip die eruit volgen. De vraagtekens die overal gezet kunnen worden en de antwoorden die ik bijna nergens vind.

Mijn werk in de Palestinian Circus School is heel leuk en vrij ontspannend, maar de laatste tijd heb ik meer en meer tijd nodig voor mezelf en vooral om even echt te ontspannen. Even weg te zijn uit de omgeving en andere oorden op te zoeken, andere mensen te ontmoeten en andere verhalen te horen.

Het is vermoeiend om zoveel informatie te krijgen over iets dat niet leuk is voor een bepaalde bevolkingsgroep. Ik merk dat ik als mens maar ook als sociaal cultureel werkster in spé echt nood heb aan even weg te zijn uit de werkomgeving, waar je tracht mensen te helpen. Ook al is het werk dat je doet een droom die uitkomt en heeft het effect. Maar ik moet steeds mijn eigen krachten en grenzen in het oog houden en respecteren en dat is op zich al vermoeiend.

Daarom had ik vorige week ook het initiatief genomen om even weg te zijn. En ik vond er niets beter op om naar Tel Aviv te gaan en een echte toerist uit te hangen. Even voelen hoe dat zou zijn. Ik was nieuwsgierig naar de stad op zich, en naar de mensen die er leefden. Ik ben ook nog altijd geïnteresseerd naar de mensen die er leven.

Mijn doel was dus om even mijn verstand op nul te zetten, op het strand te liggen en in de zee te zwemmen. Wat ik echter niet wist was dat ik het zo moeilijk zou hebben om mijn verstand op nul te zetten. Het is me dan ook niet echt gelukt om even te ontspannen en niet te denken aan wat er allemaal gaande is in dit dubbel land.

Op een gegeven moment voelde ik me ook echt als een verrader tegenover de Palestijnen die dolgraag naar het strand zouden willen gaan, maar doodgewoon niet mogen en kunnen. Ik kwam onder Israëliërs terecht, maar ik voelde me er niet gemakkelijk bij. Ik voelde me slecht als ik aardbeien of een ijsje kocht. Ik voelde me een stomme toerist die niet wist met wat ze bezig was. Maar misschien is het verschil tussen mij en een echte toerist is dan het feit dat ik hier over nadenk. (?)

Ik kon gewoon niet inkomen in het feit dat de mensen in Tel Aviv, gewoon konden leven zoals ze wilden leven. Ik moet hier echter oppassen om dit te veralgemenen, want dat zal waarschijnlijk ook niet zo zijn. Armoede en ongelijkheid vind je overal, zelfs in een schijnbaar ‘perfecte staat’.

In ieder geval, ik kon het niet begrijpen dat mensen hier schijnbaar konden doen en laten wat ze wilden terwijl nog geen 100 km verder mensen van hun land worden verdreven, worden opgesloten, hun vrijheid wordt ontnomen en dus niet kunnen doen wat ze willen in een land dat ooit van hun was geweest. Ik kon het gewoon niet vatten. Ik heb me dan ook niet kunnen ontspannen bij al deze gedachten, ook al was de zee aangenaam warm en was het strand mooi om op te zitten. Het was iets te oppervlakkig en te schijnheilig naar mijn gevoel.

Ik vind het erg dat het mogelijk is om zulk een andere wereld te creëren in een land dat gebaseerd en gevoed wordt door conflicten en onverdraagzaamheid. Ik vind het onrealistisch en ik ben benieuwd wanneer deze mooie luchtbel zal openklappen. Ik hoop toch dat ze dat zal doen, zodat er eindelijk eens verandering in de zaak kan worden gebracht.

Ik mag me hier niet schuldig om voelen, maar misschien is mijn geweten iets te groot. Ik ben me bewust van mijn bevoorrechte positie als buitenlander tegenover Palestijnen die hier dag en nacht van hun leven wonen. Mijn bevoorrechte positie tegenover Israëliërs zal ook wel groot zijn, maar ik heb ze nog niet lijfelijk ondervonden.

Toch kan ik me wel inbeelden dat ik blij mag zijn dat ik niet vanaf mijn 18 jaar in het leger moet en dat ik vrij ben van racistische gedachten en gevoelens ten opzichte van een bepaalde bevolking of geloof of cultuur, gewoon omdat iemand mij dat heeft opgedragen.

Twee andere werelden, zo dicht bij. Zo veel gelijkenissen en toch zo verschillend.

Ik vraag me af hoe het is om als Israëliër hier dag en nacht mee om te gaan. Denken ze vaak aan de Palestijnen achter de muur of in hun eigen dorp? Ik weet het niet en zou het graag weten. Maar ik voel me momenteel niet in staat om onder Israëliërs te leven en te luisteren naar hun verhalen.

Ik ben al te lang onder de Palestijnen en ik heb al veel te veel gehoord en gezien. Het wordt persoonlijker en persoonlijker en heel emotioneel.

Maar mijn nieuwsgierigheid blijft bestaan en dat hoop ik te behouden.

woensdag 1 april 2009

wauw

Vandaag is een spannende dag en degene die erop volgen ook!

Le BoTrio (http://www.lebotrio.be/) komt vandaag toe in Ramallah.
Deze circusgroep bestaat uit 3 jonge kerels van België. België wordt hier meer en meer vertegenwoordigd, me dunkt!

Ze zijn gespecialiseerd in acrobatie, trampoline en jongleren. Vanavond gaan ze ook een show van 15 minuten geven hier in het culturele centrum 'Al-Kasaba' in Ramallah. De randanimatie wordt verzorgd door twee steltenlopende artiesten van The Palestinian Circus School.

Het is spannend vind ik, omdat The Palestinian Circus School zoveel internationale contacten heeft die echt iets willen doen voor hen. Le BoTrio komt hier dus ook niet enkel shows geven, maar ook trainingen aan de gasten van The Palestinian Circus School. Allemaal tof ja!

De volgende weken, komen hier ook een hele groep Belgen van de architectenschool 'la combre' uit Brussel. Deze studenten hebben namelijk plannen uitgetekend om een echte circusschool uit te bouwen. Deze plannen worden dan besproken en weldra werkelijkheid..

Mooie, knappe en verdiende vooruitzichten voor The Palestinian Circus School
Na terug te zijn van België , terug volledig in het circus leven verzeild geraakt.

De circus trainingen in de circusclubs in Jenin, Ramallah en Hebron zijn terug begonnen, of beginnen deze week. Dat is leuk, maar is terug even zoeken na twee weken 'vakantie'.

Zeker bij de meisjes in Jenin was het heel moeilijk om hun aandacht steeds te trekken, ze stil te houden en ze te laten mee doen met de spelletjes.
We weten niet goed hoe het komt, maar die donderdag ging het echt niet met deze meisjes. We hadden enkele spelletjes voorzien waar ze zich volledig in kunnen 'los laten gaan' en zich op hun eigen lichaam konden focussen.
Zo hadden we bijvoorbeeld het spelletje 'de machine' voorzien. Dat houd in, dat 1 persoon naar voor gaat en een bepaalde beweging en geluid maakt. Die persoon, maakt deze beweging en geluid de hele tijd tijdens het spel. Het komt er op neer dat die persoon een onderdeel van een machine vormt en dat de andere personen van de groep de machine moeten verder bouwen. Zo moeten ze dus een ander geluid en beweging maken, die in relatie kan gebracht worden met het geluid en beweging van de eerste persoon. Dit spelletje is heel goed om gewoon iets te doen wat in je opkomt, zonder echt na te denken, maar ook om samen te werken. Want uiteindelijk kunnen we de groep vragen om rapper de bewegingen en geluid te maken, of juist trager. En dat moet allemaal op hetzelfde ritme zijn van alle leden van die machine. Vaak komen hier heel grappig en leuke creaties uit.

Dat spelletje lukte dus niet zo goed met de meisjes, wat ook normaal was omdat het de eerste keer was.

Maar wat ik echt merk bij deze meisjes tussen 14 en 20 jaar is dat ze heel beschaamd zijn en niets weten van hun lichaam. Het is heel moeilijk voor hen om gewoon zich los te geven en zich te focussen op hun lichaam. Dat merkte ik ook in de warm up, waar ze telkens lachten bij elke beweging die ze maakten en niet wisten hoe ze iets moesten doen.

In Jenin is het ook geen gewoonte voor meisjes om zomaar op straat te komen en te doen wat ze willen. De enigste momenten dat ze hebben om met vriendinnetjes 'onozel' en leuk te doen is op school, misschien thuis en de circusschool. En ik denk dat ze daar graag gebruik van maken.

Het feit dat het zo moeilijk is om hun focus te leggen op hun eigen lichaam, is gewoon ook puur omdat ze er niets van weten. Vele meisjes bedekken hun lichaam bijna volledig met lange gewaden en hoofddoeken. Als je thuis hebt meegekregen dat je dat moet bedekken omdat het zo hoort, dan is het moeilijk om met je lichaam te werken samen met anderen. Als je niet gewoon bent om er alledaags mee om te gaan en eigenlijk al niet weet hoe je je lichaam moet tonen aan anderen, is het logisch dat je jezelf niet volledig kan 'geven'.Sommige meisjes komen uit een christelijke familie, wat wilt zeggen dat ze geen hoofddoek dragen. Ik merk wel dat sommige van deze meisjes het gemakkelijker hebben om zich te 'geven' tijdens de spelletjes en het ook serieus nemen. Het is een kwestie van opvoeding, cultuur en gewoonte.

Het is ook moeilijk voor hen om met jongens om te gaan. Ze durven vaak niet gewoon oogcontact te maken met de mannelijke trainers en laat staan aanraken. (dat oogcontact wordt wel beter en beter)

Conclusie van die training: heel vermoeiend en moeilijk om met hen te werken. We zullen toch andere spelletjes moeten zoeken en gewoon ook blijven proberen en experimenteren. Gewoon doen en we zien wel, niet te veel pushen want dat is niet nodig. Beetje bij beetje. Shway shway.

Ik moet wel zeggen dat het heel leerrijk is om met deze meisjes te werken en te zien wat de cultuur van hen heeft gemaakt. Zeker als ik besef dat er vele tussen zitten met dezelfde leeftijd als mezelf. De verschillen zijn zo groot, maar de verschillen zijn ook zo interessant.

Plus, ik geloof echt wel dat circus hen iets verder brengt bij hunzelf en het maken van contacten met mensen. Het is laagdrempelig, soms moeilijk voor bepaalde groepen, maar het loont na een tijdje.