Na terug te zijn van België , terug volledig in het circus leven verzeild geraakt.

De circus trainingen in de circusclubs in Jenin, Ramallah en Hebron zijn terug begonnen, of beginnen deze week. Dat is leuk, maar is terug even zoeken na twee weken 'vakantie'.

Zeker bij de meisjes in Jenin was het heel moeilijk om hun aandacht steeds te trekken, ze stil te houden en ze te laten mee doen met de spelletjes.
We weten niet goed hoe het komt, maar die donderdag ging het echt niet met deze meisjes. We hadden enkele spelletjes voorzien waar ze zich volledig in kunnen 'los laten gaan' en zich op hun eigen lichaam konden focussen.
Zo hadden we bijvoorbeeld het spelletje 'de machine' voorzien. Dat houd in, dat 1 persoon naar voor gaat en een bepaalde beweging en geluid maakt. Die persoon, maakt deze beweging en geluid de hele tijd tijdens het spel. Het komt er op neer dat die persoon een onderdeel van een machine vormt en dat de andere personen van de groep de machine moeten verder bouwen. Zo moeten ze dus een ander geluid en beweging maken, die in relatie kan gebracht worden met het geluid en beweging van de eerste persoon. Dit spelletje is heel goed om gewoon iets te doen wat in je opkomt, zonder echt na te denken, maar ook om samen te werken. Want uiteindelijk kunnen we de groep vragen om rapper de bewegingen en geluid te maken, of juist trager. En dat moet allemaal op hetzelfde ritme zijn van alle leden van die machine. Vaak komen hier heel grappig en leuke creaties uit.

Dat spelletje lukte dus niet zo goed met de meisjes, wat ook normaal was omdat het de eerste keer was.

Maar wat ik echt merk bij deze meisjes tussen 14 en 20 jaar is dat ze heel beschaamd zijn en niets weten van hun lichaam. Het is heel moeilijk voor hen om gewoon zich los te geven en zich te focussen op hun lichaam. Dat merkte ik ook in de warm up, waar ze telkens lachten bij elke beweging die ze maakten en niet wisten hoe ze iets moesten doen.

In Jenin is het ook geen gewoonte voor meisjes om zomaar op straat te komen en te doen wat ze willen. De enigste momenten dat ze hebben om met vriendinnetjes 'onozel' en leuk te doen is op school, misschien thuis en de circusschool. En ik denk dat ze daar graag gebruik van maken.

Het feit dat het zo moeilijk is om hun focus te leggen op hun eigen lichaam, is gewoon ook puur omdat ze er niets van weten. Vele meisjes bedekken hun lichaam bijna volledig met lange gewaden en hoofddoeken. Als je thuis hebt meegekregen dat je dat moet bedekken omdat het zo hoort, dan is het moeilijk om met je lichaam te werken samen met anderen. Als je niet gewoon bent om er alledaags mee om te gaan en eigenlijk al niet weet hoe je je lichaam moet tonen aan anderen, is het logisch dat je jezelf niet volledig kan 'geven'.Sommige meisjes komen uit een christelijke familie, wat wilt zeggen dat ze geen hoofddoek dragen. Ik merk wel dat sommige van deze meisjes het gemakkelijker hebben om zich te 'geven' tijdens de spelletjes en het ook serieus nemen. Het is een kwestie van opvoeding, cultuur en gewoonte.

Het is ook moeilijk voor hen om met jongens om te gaan. Ze durven vaak niet gewoon oogcontact te maken met de mannelijke trainers en laat staan aanraken. (dat oogcontact wordt wel beter en beter)

Conclusie van die training: heel vermoeiend en moeilijk om met hen te werken. We zullen toch andere spelletjes moeten zoeken en gewoon ook blijven proberen en experimenteren. Gewoon doen en we zien wel, niet te veel pushen want dat is niet nodig. Beetje bij beetje. Shway shway.

Ik moet wel zeggen dat het heel leerrijk is om met deze meisjes te werken en te zien wat de cultuur van hen heeft gemaakt. Zeker als ik besef dat er vele tussen zitten met dezelfde leeftijd als mezelf. De verschillen zijn zo groot, maar de verschillen zijn ook zo interessant.

Plus, ik geloof echt wel dat circus hen iets verder brengt bij hunzelf en het maken van contacten met mensen. Het is laagdrempelig, soms moeilijk voor bepaalde groepen, maar het loont na een tijdje.